In my designs I focus more and more on the field between interior design and applied art. I'm building a bridge, as it were, between my past as a monumental artist and my present profession as an interior designer. That's why I thought it would be a nice idea to share with you my 1989 art school graduation project.
Het object was geinspireerd op de bekisting waarmee een betonnen brugdeel gestort zou kunnen worden. De vormentaal kwam voort uit mijn fascinatie voor de onbedoelde esthetiek van dergelijke functionele constructies. Het was destijds tevens het eerste object van deze schaal wat ik eigenhandig maakte. En geloof me, met zo'n 300 pen-en-gat verbindingen heeft me dat letterlijk bloed, zweet en tranen gekost:)
The object was inspired by the moulding for a concrete bridge. The shape reflected my fascination for the unintentional esthetics of those kind of functional constructions. At the time it was also the first object of this scale that I build with my own two hands. And believe me, with approximately 300 joints with wooden pegs that literally cost blood, sweat and tears :)
Het object bevatte ook een verrassing: Door de binnenkant van de bekisting met oranje menie te schilderen ontstond een bijna architectonische ruimte, die alleen van bovenaf te zien was. Het geheel was bijna volledig gemaakt van sloophout. Na ongeveer een jaar heb ik het opnieuw verzaagd en heeft het materiaal een derde leven gekregen als brandstof voor de houtkachels in mijn atelierpand.
The object also contained a surprise: By painting the interior of the mould orange it turned into an almost architectural space, which was only visible from above. The structure was almost completely made of recycled timber. After about a year I took it apart and the timber was given a third life as fuel for the woodburners in my studio building.
Ook als interieur-ontwerper word ik nog steeds geinspireerd door dit soort constructies, het vakmanschap wat er bij komt kijken en de buitengewone detaillering. Mijn plaatjes-archief blijft zich dan ook vullen met voorbeelden, zoals deze afbeelding van de Walton Bridge, die in 1748 ontworpen werd door William Etheridge en destijds beschreven werd als 'de mooiste houten boog ter wereld'. Ik vind het niet verwonderlijk dat Canaletto hem twee keer als onderwerp voor een schilderij heeft gebruikt!
As an interior designer I'm still inspired by these kind of constructions, the craftmanship involved and the extraordinary details. My picture archive keeps filling up with examples, like this one of the Walton Bridge, which was designed in 1748 by William Etheridge and at the time was described as 'the most beautiful arch in the world'. I can understand why Canaletto used it twice as a feature in a painting!
